γραμμή

Με βρίσκω και με χάνω
μέσα στην βοή της σιωπής
τα λόγια είναι περιττά μα ο ήχος είναι ακόμα εκεί
μια συνομιλία με τον εαυτό μου
κάθε πλευρά έχει χάσει σ ’αυτή τη μάχη.

Αναδιπλώνοντας το χαμένο υπερεγώ
νιώθεις να χάνεις το άγγιγμα του τότε
νιώθεις το χάος να σε αγκαλιάζει και να
σ’ αφήνει να ονειρευτείς την ψευδαίσθηση,
κανένας όμως δεν θα καταλάβει-
προσποίηση ακόμα και στην ποίηση-

να χάνεις στον αγώνα αυτόν
χωρίς να έχεις ξεκινήσει να πολεμάς
ας ήμουν πιο άνετος μ’ αυτή την σιωπή
ας μην σκεφτόμουν και ας μην είχα αφορμή,
αφορμή όμως δημιουργώ μέσα απ’ όλο αυτό.

Θάβω αυτά τα λόγια στο σώμα
μα το σώμα δεν βαστά άλλο πια
η σιωπή συνεχίζει και ρωτά
«είσαι χαρούμενος ή μονάχα γελάς για να
δείχνεις και να μην ρωτάν;».

Αναδιπλώνοντας το χαμένο αυτό κομμάτι
νιώθεις το χάος να σ’ αγκαλιάζει
ανταποδίδεις σ αυτό και κλείνεσαι μακριά.

Η καταιγίδα πλησιάζει και τα σύννεφα αλλάζουν,
μαύρα είναι πια.
Με σπασμένα πόδια προσπαθείς να σταθείς, ισορροπείς και ακροβατείς,
μα δεν μπορείς
ψάχνεις στο κόκκινο μα δεν βρίσκεις
ψάχνεις στο μπλε και σε βυθίζει.

Οι ουρανοί στατικοί ξανά,
οι άγιοι και οι δαίμονες
κραυγάζουν δυνατά.

Αυτή η μάχη έχει χαθεί,
μια λεπτή γραμμή της ευτυχίας
καταπατήθηκε από την αποτυχία
και το νόημα χάνεται και δεν αποκαλύπτει
την κρυφή, γλυκιά και όμορφη πλευρά.

Σταμάτα να ζητάς,
κανένας δεν θα σε σώσει.